Hoy he jugueteado con mi ovillo de tiempo: parándolo y moviéndolo a mi antojo.
Para atraparlo, convertí mi mano en garra sin uñas. No quería rasgar un tesoro tan esquivo... Tanto que a veces parece evanescerse en presentes erráticos. Presentes fugaces y, por tanto, siempre incompletos. Presentes que no logro transcribir, porque se solapan con los que, inexorablemente, les sucenden hasta llegar a confundirse los unos con los otros.
Suave... me rendí a la penumbra, mecida por el aire.
Y la brisa tomó las riendas, erizando cada poro y traveseando con mi cabello.
Y me sentí; por fin. Me sentí: más viva que nunca...
7 comentarios:
Esto tb podría sonar muy erótico festivo no? :)
El tiempo, tu tiempo, es tuyo, y como bien dices, déjate mecer en él, y disfruta. Un beso
es lo primero que hice al entrar a tu blog, unirme al colectivo contra la violencia de genero, gracias por devolverme la visita. Un beso
Eu vou fundar unha asociación con nikaperucita.
(Pode leerse noutro sentido que non sexa o erótico festivo?)
No teu caso, Chousiña,... tes máis datos que Nikaperucita para poder xulgar... Ai...
mmm... y porqué haces eso? Luego será lo de siempre, cuando no se los puedas dar querras darselos a toda costa! Nooooooo
uy.... yo soy de mama gallega (al lado de santiago), pero no puedo seguir esa conversación de arriba (la acabo de ver! jajaja, fundemos una asociacion para todas esas cosas que suenan erotico festivas y que en efecto lo son! jaja, no?)
Publicar un comentario