miércoles, 6 de mayo de 2009

SUMA E SEGUE

"La vicepresidenta segunda y ministra
de Economía y Hacienda,
Elena Salgado, afirmó hoy (6 de mayo)
que la economía española está comenzando
a tener "brotes verdes" de recuperación".
Link a la noticia publicada en Intereconomía.


AVISO PARA NAVEGANTES: La traducción al castellano figura más abajo, en este mismo color.

Cando os analistas económicos volvan a anunciar que estamos a piques de chegar ó cénit da crise, botarei as mans ó peto para asegurarme de que aínda me queda algo co que subsistir. I é que as imaxes coas que me esperta o xornal a diario non deixan lugar a ningún tipo de esperanza. O que ata o de agora nos parecía alleo, propio das grandes cidades nas que a especulación foi a raíña, vai achegándose cada vez máis. De feito, xa está ás portas da nosa comodidade, a punto de franquealas e de rachar con todo ese estado de benestar que criamos que protagonizaba as nosas vidas, e que ninguén se atreveu a poñer en entredito.

Na Galiza, como adoitan á chamar algúns ó país, o boom inmobiliario tardou en espertar. Non soubemos, dicían os expertos, atraer inversións e aproveitar a conxuntura. Sen embargo, cando a loucura se apoderou de nós, en Lugo, principalmente na costa, inflamos os prezos das vivendas ata cotas insospeitadas. Vivendas tasadas en 100.000 euros pasaron, á entrega das chaves, a cotizarse nuns 210.000 e ían “mal vendidos”, segundo subliñaban os gurús da economía. Polo visto, dicían, os madrileños, a piques de xubilarse, estaban tan abraiados coa posibilidade de mercar un piso de 100 metros cadrados por ese ridículo prezo que ningún promotor dubidou á hora de respostar ás súas demandas: pisos e máis pisos, pretiño do litoral, que parece ser que se pagan máis. Esto levou a mil e unha discusións políticas, que levaron a que uns culpabilizaran ós outros nunha debate que parecía levar a ningures. Namentres, centos de persoas chegaron á provincia atraídos pola oferta de traballo no sector da construción, no que se solicitaban todo tipo de operarios. Mesmo foron buscar os empresarios continxentes de traballadores a outros países.
Pero chegou o caos. A excusa, a situación de crise detectada nos Estados Unidos debido ó sistema crediticio que, en lugar de axudar ó benestar, levaba á bancarrota dos máis pobres que, alentados polos que pregoaban o estado do benestar, atrevíanse por fin solicitar préstamos e gastar máis aló das súas posibilidades reais. Parecía que non había teito para o afán consumista, pero, aínda que de cristal, aí estaba. E, cando rachou, esnaquizouse en miles de pedazos para chegar para todos.

Ó caso é que os consumidores colleron medo e a suba imprevisible do euríbor ralentizou, ó outro lado do charco, o sono de hipotecarse das familias, que, a fin de contas, son as que máis dependen dunha moderación nos prezos e dunha suba real do poder adquisitivo, para poder facer fronte ás necesidades mínimas. Este medo provocou o dos bancos, que, debido á inflación bestial da vivenda, viron tamén como moitos se vían obrigados a renunciar ós seus soños e, malia a pagar créditos durante anos, recoñecer a súa incapacidade para seguir sufragando o seu fogar. A elección da compra sobor do aluguer, e parece ser que desto se esqueceron tamén os políticos, tiña moito que ver co feito de que, a fin de contas, era máis rendible, dado que os prezos dos arrendamentos tamén se inflaron nos últimos tempos. Aínda que moitos boten as mans á testa, esto ten que ver coas axudas ó aluguer, xa que os propietarios buscaron seguir percibindo a mesma cantidade que outrora por parte do inquilino e sumar a esta a subvención outorgada polas administracións. Deste xeito cubrían os riscos e os posibles desperfectos que, calquera que alugara a súa vivenda, sabían que sufriría o inmoble.

Non se mercan pisos, posto que ata os de protección oficial teñen prezos desorbitados se se atende ós salarios e á confianza dos bancos, pero tampouco se alugan, dado que as familias deberán voltar á casa nai se queren subsistir. De feito, a maior parte das parellas precisa pagar dous vehículos para poder optar a sendos traballos, dado que, aínda que non se esixe, o que carece de vehículo rara vez é admitido para según que empregos. Esto lévanos a mercar dous automóbiles para traballos nos que a precariedade está á orde do día. Gastos e salarios precarios. Podemos caer máis? Por suposto, é a hora de que comecen os despidos masivos.
Centos de persoas perden o seu traballo na construción, o que deriva nunha merma da utilización dos máis variados servizos. Non hai que esquencer de que moitos dos clientes habituais de ducias de restaurantes son operarios deste sector que, trasladados ó lugar onde se edifica, deben nutrirse fóra da casa.

Menos clientes, menos demanda de produtos e incapacidade para manter á totalidade do cadro de persoal.

Eses traballadores despedidos (moitos tamén chegados de alén das nosas fronteiras) xa non precisan gastar en atuendos e cosméticos axeitados, e se o precisan saben que deberán aforrar para facer fronte ó que se aveciña, xa que o tempo no que se atopaba traballo con relativa facilidade concluíu.

Tamén comezan a aforrar nos produtos básicos de consumo e, malia a que ata o momento desconfiaban das marcas brancas, agora depositan a súa fe nelas. E esto produce novas quebras, como a que vén de vivir o plantel da factoría de Pascual en Outeiro de Rei (un municipio con 4.886 veciños censados na actualidade) supeditado a un ERE (expediente de regulación de emprego) que leva a perder a súa principal fonte de ingresos a un total de 155 familias. Esto, claro está, falando de postos de traballo directos. Pero é que a cifra de afectados é moi superior, xa que levará tamén a supresión da necesidade de distribución de dita produción. Novas regulacións de emprego se aveciñan, polo tanto, neste eido. E o sector gandeiro, que xa estaba ó límite dado o baixísimo prezo ó que se lle mercaba o leite (0,26 euros o litro, algo que dificulta a rendibilidade da produción e máis aínda tendo en conta que compite con produtores que, de forma que eu cualificaría coma desleal, venden o leite a 16 céntimos), perde un cliente máis.

O sector cárnico tamén vive horas baixas, dado que outros países, cuxos produtores non precisan pasar a metade dos controis que aquí se esixen, poden vender sen problemas as súas mercadorías. E esto mesmo sucede co peixe.

De novo, reestruturacións.

Os gastos, polo tanto, deben limitarse. Non obstante, só o consumo podería levar a un reequilibrio da situación, dado que, no caso contrario, continuaremos cos peches de pequenas e medianas empresas (que a fin de contas son as principais xeneradoras de emprego), e tamén de grandes compañías. A pescada que se morde a cola e afoga sen remedio aparente.

Agora ben, unha proposta é incrementar o gasto público e formar ós obreiros para capacitalos para a obra civil. Non está mal a idea, pero… esquecinme dunha cousa. De onde sacarán os fondos para investir en obra pública? Haberá novos impostos? Dada a contaminación crecente, derivada da falta de respecto ó medio ambiente, penso que os habitantes do medio rural deberían pagar un plus por non compartir o seu ar cos que sobrevivimos na cidade. E á falta de fondos para obras que chegará hai que sumar que os concellos, por exemplo, dos que dependen en moitos casos as respostas máis urxentes ás necesidades da cidadanía, xa viron reducida drasticamente a súa capacidade de gasto, dado que deixaron de percibir unha importante contía derivada dos impostos sobor das obras e sobor das empresas que pecharon.

Amais, é preciso un maior gasto social, dado que cada vez hai máis familias en risco de exclusión. Tamén é preciso incrementar o número de prestacións por desemprego e a cifra de pensionistas segue a medrar, xa que se fomentan as prexubilacións.

A Sanidade pública, pola súa banda, deberá facer fronte a un maior número de solicitudes de atención. Chegou a época das depresións e, ademais, o censo incrementouse notablemente ante o espellismo do emprego fácil. Contra, pero non hai por que preocuparse que esto o pagaba a Xunta que non cobra impostos. De onde vén entón a súa liquidez? Ai, si, certo, das taxas coas que nos gravan outros.

E mentres tanto o país preocupado polo aspecto dun cú en relación a outro na portada duns diarios. É ben triste, si, señor. Menos mal que os políticos de a pé aparecen ben lustrosos. Eu estou contenta, os meus representantes lucen coma nos mellores tempos. Será que non hai crise? Ou que a eles o café segue a custarlles 80 pesetas? Salarios desorbitados de por vida e traballo escaso para merecelos. Eu tamén quero. Todos nós tamén queremos. Amén.

TRADUCCIÓN:

Cuando los analistas económicos vuelvan a anunciar que estamos a punto de llegar al cénit de la crisis, echaré las manos al bolsillo para asegurarme de que aún me queda algo con lo que subsistir. Y es que las imágenes con las que me despierta el periódico a diario no dejan lugar a ningún tipo de esperanza. Lo que hasta el momento nos parecía ajeno, propio de las grandes ciudades en las que la especulación fue reina, va acercándose cada vez más. De hecho, ya está a las puertas de nuestra comodidad, a punto de franquearlas y de romper todo ese estado de bienestar que creíamos que protagonizaba nuestras vidas, y que nadie se atrevió a poner en entredicho.

En Galicia, el boom inmobiliario tardó en despegar. No supimos, decían los expertos, atraer inversiones y aprovechar la coyuntura. Sin embargo, cuando la locura se apoderó de nosotros, en Lugo, principalmente en la costa, inflamos los precios de las viviendas hasta cuotas insospechadas. Viviendas tasadas en 100.000 euros pasaron, a la entrega de las llaves, a cotizarse en unos 210.000 euros y las malvendíamos, según afirmaban los gurús de la economía. Por lo visto, decían, los madrileños, a punto de jubilarse, estaban tan asombrados por la posibilidad de comprar un piso de 100 metros cuadrados por ese ridículo precio que ningún promotor dudó a la hora de responder a sus demandas: pisos y más pisos, cerquita del litoral, que parece ser que se pagan más. Esto derivó en mil y una discusiones políticas, que condujeron a que unos culpabilizaran a otros en un debate que parecía dirigirse a ninguna parte. Entre tanto, cientos de personas llegaron a la provincia atraídos por la oferta de trabajo en el sector de la construcción, en el que se solicitaban todo tipo de operarios. Incluso los empresarios optaron por buscar contingentes de trabajadores procedentes de otros países.

Pero llegó el caso. La excusa, la situación de crisis detectada en los Estados Unidos debido a un sistema crediticio que, en lugar de ayudar al bienestar, llevaba a la bancarrota a los más pobres que, alentados por los que pregonaban el estado del bienestar, se atrevían a solicitar préstamos y gastar más allá de sus posibilidades real. Parecía que no había techo para el afán consumista, pero, aunque de cristal, ahí estaba. Y, cuando rompió, se hizo añicos para llegar para todos.

El caso es que los consumidores se amedrentaron y la subida imprevisible de euríbor ralentizó, al otro lado del charco, el sueño de hipotecarse de las familias, que, a fin de cuentas, son las que más dependen de una moderación en los precios y de una subida real del poder adquisitivo, para poder hacer frente a las necesidades mínimas. Este miedo provocó el de los bancos, que, debido a la inflación bestial de la vivienda, vieron también como muchos de sus clientes se veían obligados a renunciar a sus sueños y, pese a pagar créditos durante años, reconocer su incapacidad para seguir sufragando su hogar. La elección de compra sobre la posibilidad de alquilar, y parece ser que de esto se olvidaron también los políticos, tenía mucho que ver con el hecho de que, a fin de cuentas, era más rentable, dado que los precios de los arrendamientos también se inflaron en los últimos tiempos. Aunque muchos echen las manos a la cabeza, esto tiene que ver con las ayudas al alquiler, ya que los propietarios buscaron seguir percibiendo la misma cantidad que antes por parte del inquilino y sumar a ésta la subvención otorgada por las administraciones. De este modo cubrían los riegos y los posibles desperfectos que cualquiera que alquilase alguna vez una vivienda intuye que sufrirá el inmueble.

No se compran pisos, puesto que hasta los de protección oficial tienen precios desorbitados si se atiende a los saliarios y a la confianza de los bancos, pero tampoco se alquilan, dado que las familias deberán volver a su casa madre si quieren subsisitir. De hecho, la mayor parte de las parejas precisa pagar dos vehículos para poder optar a sendos trabajos, dado que, aunque no se exige, quien carece de vehículo rara vez es admitido para según qué empleos. Esto nos lleva a comprar dos automóviles para trabajos en los que la precariedad está a la orden del día. Gastos y salarios precarios. ¿Podemos caer más? Por supuesto, es la hora de que comiencen los despidos masivos.

Cientos de personas pierden su trabajo en el sector de la construcción, lo que deriva en una merma de la utilización de los más variados servicios. No hay que olvidar que muchos de los clientes habituales de docenas de restaurantes son operarios de este sector que, trasladados al lugar en el que se edifica, deben nutrirse fuera de casa.

Menos clientes, menos demanda de productos e incapacidad para mantener a la totalidad del cuadro de personal.

Esos trabajadores despedidos (muchos también llegados de fuera de nuestras fronteras) ya no precisan gastan en atuendos y cosméticos adecuados, y si lo necesitan saben que deberán ahorrar para hacer frente a lo que se avecina, ya que el tiempo en el que se hallaba trabajo con relativa facilidad (o eso nos decían) concluyó.

También comienzan a ahorrar en los productos básicos de consumo y, aunque hasta el momento desconfiaban de las marcas blancas, ahora depositan su fe en ellas. Y esto produce nuevas quiebras, como la que acaba de vivir la plantilla de la factoría de Pascual en Outeiro de Rei (un municipio con 4.886 vecinos censados en la actualidad) supeditada a un ERE (expediente de regulación de empleo) que llevará a perder su principal fuente de ingresos a un total de 155 familias. Esto, claro está, hablando de puestos de trabajo directos. Pero es que la cifra de afectados es muy superior, ya que también incidirá en la distribución de dicha produción, que será innecesaria y por tanto suprimida. Nuevas regulaciones de empleo se avecinan, por tanto. Y el sector ganadero, que ya estaba al límite, dado el bajísimo precio al que debía vender la leche (0,26 euros el litro, algo que dificulta la rentabilidad de la producción y más aún si se tiene en cuenta que compite con productores que, de forma que yo calificaría como desleal, venden la leche a 16 céntimos), pierde un cliente más.

El sector cárnico también vive horas bajas, dado que otros países, cuyos productores no precisan pasar la mitad de los controles que aquí se exigen, puenden vender sin problemas sus mercancías. Y esto mismo sucede con el pescado.

De nuevo, reestructuraciones.

Los gastos, por tanto, deben limitarse. No obstante, sólo el consumo puede llevar a un reequilibrio de la situación, dado que, en el caso contrario, continuaremos con los cierres de pequeñas y medianas empresas (que a fin de cuentas son las principales generadoras de empleo), y también de grandes compañías. La pescadilla que se muerde la cola y que se ahoga sin remedio aparente.

Ahora bien, una propuesta es incrementar el gasto público y formar a los obreros para capacitarlos para la obra civil. No está mal la idea, pero... me olvidé de una cosa. ¿De dónde sacarán los fondos para invertir en obra pública? ¿Habrá nuevos impuestos? Dada la contaminación creciente, derivada de la falta de respeto al medio ambiente, creo que los habitantes del medio rural (léase en tono irónico) deberían pagar un plus, por no compartir su aire con los que sobrevivimos en la ciudad. Y a la falta de fondos para obras que vendrá hay que sumar el hecho de que los concellos, por ejemplo, de los que dependen en muchos casos las respuestas más urgentes a las necesidades de la ciudadanía, ya vieron reducida drásticamente su capacidad de gasto, dado que dejaron de percibir una importante cuantía derivada de los impuestos sobre las obras y sobre las empresas que cerraron.

Además, es preciso un mayor gasto social, dado que cada vez hay más familias en riesgo de exclusión. También es preciso incrementar el número de prestaciones por desempleo y la cifra de pensionistas sigue creciendo, ya que se fomentan las prejubilaciones.

La Sanidad pública, por su parte, deberá hacer frente a un mayor número de solicitudes de atención. Llegó la época de las depresiones y, además, el censo se incrementó notablemente ante el espejismo del empleo fácil. Pero, ahora que caigo, no hay por qué preocuparse, que esto lo pagaba la Xunta y ésta no cobra impuestos. ¿De dónde viene entonces su liquidez? Ay, sí, cierto, de las tasas con las que nos gravan otros.

Y mientras tanto el país preocupado por el aspecto de un culo en relación a otro en la portada de unos diarios. Es bien triste, sí, señor. Menos mal que los políticos de a pie aparecen bien lustrosos. Yo estoy contenta, mis representantes lucen como en los mejores tiempos. ¿Será que no hay crisis? ¿O que a ellos el café les sigue costando 80 pesetas? Salarios desorbitados de por vida y trabajo escaso para hacerse merecedores de éstos. Yo también quiero. Todos nosotros también queremos. Amén.

21 comentarios:

Francisco dijo...

El sufrimiento puede ser sutil en extremo, tal vez una inquietud oculta. Todo depende de cuanta codicia, odio y delirio tengamos. El ciclo de la vida sigue sin aceptarse bien por los humanos: nacimiento, envejecimiento, enfermedad y muerte. Esto que describes no deja de ser un proceso de envejecimiento que no nos gusta aceptar. La insatisfacción de lo que ocurre, “de lo que es”, y por lo tanto resulta difícil de sobrellevar.
Esa señora ministra está loca, no podría ser de otra manera.
Saludos Markesa

Yyrkoon dijo...

En un lugar de la mancha...

Isabel dijo...

Supongo que ha terminado una era, en cuanto a sistema financiero mundial se refiere, llegará otra forma, pero seguiran siendo los mismos los que controlen, los que tienen el poder y el dinero, nosotros, nos comeremos esas hojas verdes que dice la ministra se empiezan a ver. Un beso

Markesa Merteuil dijo...

El sistema se reinventará, pero sobre sus cimientos, por lo tanto, le espera el mismo proceso. Parece ser que carecemos de ideas para crear algo sensato, equilibrado y justo.

Anónimo dijo...

Estamos ante una crisis provocada por haber dejado al capitalistmo campar libremente y mostrar su lado más feroz. Ahora habrá que volver la cara ( hacia Marx?) y ver que solución adoptar.

No voy a disculpar a la ministra, pero es lógico que desde el gobierno siempre se tiene el deber de tranquilizar, mal que a intereconomia, y medios afines, les pese, y aprovechen esta coyuntura para desgastar al gobierno, y que conste que yo no voté PSOE.

Saludos y gracias por el post.
.

Deambulando con Artabria dijo...

Pero ves Intereconomía???? Pero si son del Opus!!!!!!

Markesa Merteuil dijo...

José, una cosa es tranquilizar y otra es tratarnos de bobos, que es lo que llevan haciendo desde hace meses. No sé si es que no se dieron cuenta de la crisis o hicieron oídos sordos, pero la crisis no es de ahora. Viene de muy atrás. Hace tiempo que me pregunto de dónde demonios han sacado el término mileurista que tanto les gustaba usar para hablar de salarios irrisorios, puesto que el grueso de la gente con la que trato no llega a ese sueldo que ellos consideraban mísero.

Artabria, cuando clickeas en internet en busca de una noticia que sabes que se ha producido, pues te encuentras x links. El de Intereconomía era el más amplio y menos cizañero de los que encontré, la verdad. En otros medios se limitaron a no darle demasiada publicidad al asunto. El juego de los buenos y los malos que nos venden gobernantes de las más diversas ideologías pues no deja de ser un juego y ahora mismo creo que la situación del país no está como para andarse con estas historias. Es hora de ponerse a trabajar en serio en lugar de buscar parches, porque la coyuntura es pavorosa. Llámame tremendista si quieres, pero es que estoy viendo demasiadas desgracias demasiado cerca. A nuestros políticos les diría, en este sentido, que se dejen de teorizar bajo la suave brisa del aire acondicionado y salgan a la calle. No enarbolando pancartas, sino para escuchar a la gente. Ver sus problemas y ponerse en el lugar de éstos. Hay gente, lo sabes, esperando a recibir su vivienda, por la que han pagado religiosamente múltiples cuotas. Algunos cuentan con indemnizaciones por los retrasos. Otros no. Y los hay incluso que no verán su vivienda terminada porque el promotor se ha declarado en quiebra dados los impagos de los acreedores, puesto que muchos compradores han tenido que desistir. Dejan su dinero, sus ahorros, como dinero perdido y asumen que nadie les concederá un crédito. Y esto implica que los que sí lo hubieran percibido también pierdan su vivienda, ya que el promotor no tiene fondos para rematarla. Aunque se asuma la finalización de la obra por parte del Estado, la Xunta o quién sea, ¿cuántos no han tenido que seguir pagando alquiler e hipoteca al mismo tiempo durante un periodo que supera con creces el previsto? Y, mientras tanto, quiebran también las mueblerías y, aunque tuvieses tus muebles comprados y sufragados, cuando te entreguen la vivienda para poder instalarlos en ella, a dónde irás a por ellos.

Y así tantas y tantas situaciones. Cierres y más cierres. Y decenas de personas cayendo en la tentación del comercio injusto, dado que es el único que pueden pagar. Y esto equivale a nuevos cierres.

La crisis, por mucho que los que no leen cualquier medio ajeno a su ideario político quieran, no desaparece por camuflarla mediante la terminología que se emplea para definirla. Además, para poder criticar lo que unos defienden en sus editoriales, hay que leerlos también. Leer no implica comulgar.

Francisco dijo...

¿Por qué te enfadas tanto?

Markesa Merteuil dijo...

Por la falta de previsión, por la incapacidad de análisis, por el envenenamiento diario a través de la utilización partidista de los medios de comunicación, por el hambre que se avecina y que algunos creerán que se trata de una parodia de chirigota, por la falta de propuestas camuflada bajo los "y tú más", por el insulto en lugar del trabajo real, serio y eficaz para salir de esta situación, etcétera.

Hoy ha habido manifestación masiva de ganaderos, con lo difícil que es poder dejar por unas horas la explotación pecuaria y lo han hecho; hoy ha habido unión, pero... ¿servirá de algo? La manifestación de hoy no es más que una más de tantas y tantas que han encabezado los que día a día aprovisionan al mercado de alimentos de primera necesidad. Manifestaciones, sí, pero que no son contestadas con propuestas serias que concluyan aportando soluciones para que ya no sea urgentemente necesario volver a salir a la calle.

Pero éstas son sólo unas pequeñas pinceladas de lo que me cabrea. Muy someras, por supuesto, pero es que este medio impide lo que más me gusta: el debate serio y riguroso cara a cara.

Druid dijo...

NO te enfades, si los culpables somos nosotros, si suspiramos por un euribor bajo que nos deje dinero fresco para cambiar de coche, comprar esa camara de fotos que nos gusta, y si sobra, para pedir un poco más al banco para irnos de vacaciones al caribe, que aqui al lado no vale, que solo valen fotos de muy lejos para quedar bien delente de los amigos, que se chinchen si solo pueden ir a Benidorm.
Lo he escrito todo del tirón. Yo no he estado en el caribe, ni en benidorm... pero si que reconozco que la culpa es nuestra. (si me he comprado esa camara), y cambiaré de coche cuando tenga dinero fresco, y remodelaré alguna parte de la casa, y no guardaré como hasta ahora).
La solución es que los bancos aflojen pasta a coste bajo, para "refundar el capitalismo" encima de los cascotes del viejo capitalismo... refundarlo con los mismos cascotes, y con los mismos errores.
Bicos.

Pd. Me estoy replanteando lo de gastar sin prevenir jejejejeje.
Si es que al final, un poco listo, si que soy.
Pd2. Sigo vivo... si.
Pd3. Algún día te contaré de mis desapariciones.
Pd4. NO es por nada, solo por hacerte leer.

enlil dijo...

O de España é un caso certamente grave por un problema estructural que sufrimos desde fai moito.
Pero sí que dá rabia que incluso ahora que tamos na peor situación desde fai moito tempo os políticos se nos poñan a decir chorradas de que "yo creo que ya hemos tocado fondo y ahora mejorará" como decía Mr. Z. ou que nos intenten facer pensar que as previsións de organismos internacionales ou expertos economistas, coma Krugman digan que o caso de España é grave e será peor, e logo veña o gobierno a decir que "este señor exagera". Vamos!

http://www.lavozdegalicia.es/dinero/2009/03/17/0003_7595679.htm

Nunca me gustou falar de política, pero paréceme que é un tema irrevocable nestes días e tamén estou indignado. Con todos. Desde políticos, dun ou doutro lado, coma coa cidadanía.

Unha cousa que me sorprende é que o PSOE teña tanto apoio cando está a facer as cousas tan incriblemente mal. Desde que empezara a negar a crisis, hasta que logo decían que non era para tanto, hasta que logo decían cando os expertos auguraban malos tempos para España especialmente dentro de Europa, e hasta ahora cun paquete de medidas que non sirven a maioría.
Exemplos: curioso, o de incrementar a tempo parcial é algo que dín non fai moito na universidade. Realmente o que nos explicaban era que un incremento de traballadores a tempo parcial non sirven para aumentar o empleo, sólo para maquillar temporalmente os datos de paro dun país.
Logo o de "salir da crisis con políticas sociales"... ríome eu deso. Calquera que sepa de economía sabe que é imposible salir dunha crise económica sólo con políticas sociales.
Desde a miña opinión, o de aumentar os subsidios por desempleo como pretenden facer non levará máis que a unha crisis máis continuada. Deberíase de fomentar máis a creación e a facilitación, sen tanta burocracia como hai para a creación de PYMEs (España é un dos países da unión no que máis trabas e gastos hai para fundar unha empresa).
Ademáis grandes subsidios farán que a xente se acomode no paro por un tempo, pero eso non dura moito. Cando necesiten de traballar hanse de atopar de que non hai, porque as empresas pecharon por culpa das políticas sociales dun goberno incompetente.

Eu tamén estou moi ata arriba con todo esto, e non pertenezco a ningún partido e nin tan sequera votei nunca, por eso tampouco me queixaba nunca. Pero ahora o caso é un tanto diferente.

Xa sei que son moi crítico co goberno, pero paréceme sinceramente que non dan pé con bola, e están focalizando en cousas que non deberían.

Desde logo a crise mundial non é culpa do PSOE, ninguén creo que pense eso, pero a forma de xestionala é deles 100%.

Bueno, sólo para concluír, que en España hai un déficit estructural en moitísimas materias (educación, creación de empresas, burocratización excesiva, formación, paro estructural...) está claro, pero fastidiame que ante todo eso e vendo que ante unha crisis íbamos pasalo especialmente peor que o resto de países (estaba claro), paréceme patético que os 2 principales partidos non teñan un mínimo sentido común para facer acordos sobre políticas clave. É grotesco e paréceme deleznable que antepoñan as suas posturas e non torzan un pouco a man en favor do país, nin un nin o outro.

Por certo, en Finlandia xa saliron da crisis (que non quere decir que pararan de ter crecemento negativo, senón que acumularon un trimestre seguido sen decrecer continuadamente) e prevese que xa vaian a mellor.
A xente dirá "aaaaaaah pero Finlandia é outra cousa... eles son un país tal e cual... e son casos diferentes..."
Bueno, Finlandia, cando a caída da URRS, perderon con ela a súa maior potencia compradora e arrastrounos gravemente. Os datos de paro, caída do PIB, etc eran moi pronunciados e moi parecidos ós de España ahora mismo, pero cómo saliron da crisis? con negociación e acordos dos partidos políticos e sindicatos! Políticas macroeconómicas comunes e intocables gobernara quen gobernase que impulsaban sobre todo a innovación e a formación.

Conclusión: en 5 anos transformáronse nunha potencia absoluta e un dos países máis desarrollados do mundo.

Por se queredes, ahí deixo o meu artículo sobre Finlandia, ainda que estaba un pouco máis pensado para falar de Bolonia despois de que tivera unha charla nun foro cun rapaz que me decía que a privatización das universidades iba ser un caos e que nos ibamos convertir en máquinas para empresas etc.

Cómo superar unha crisis según Finlandia e convertirse nun grande Credes que eso pode pasar en España? eu creo que non.

enlil dijo...

caray creo que me pasei coa extensión, perdón :D

ALBINO dijo...

A crise é crise dende moi lonxe, cando ainda os políticos, dun bando ou doutro, trataban de disimularla e utilizar eufemismos para disimular o seu nome.
Uns porque estan no goberno e son responsables e outros porque, dende a oposición, tan só saben protestar, pero non dan solucións viables. Hai que pensar que as gardan para cando manden eles.
Agora na nosa Galiza volve a gobernar a dereita e veremos o que fan. Penso que onde atopen solución dirán que logro deles e onde nona atopen diran que non teñen competecia.
A verdade é que a miña idade xa estou de volta de todo, e polas miñas viaxes tamén conecin de todo. Como exemplo direite que en Bos Aires, nos tempos do ditador Videla, un día fun a un restaurante e vin os prezos na carta, pero cando chegou o momento de pagar xa os subiran. Iso si que é galopante.
Penso que os problemas en España son para os traballadores, pois os empresarios xa gañaron tanto nos últimos tempos que agora teñen cartos para agardar outros.
E o das construcións das praias de Lugo, en especial as de Foz, foi unha aberración.
En fin, Markesa, como di Anton Reixa nunha das suas cancións: "menos mal que nos queda Portugal".
Un bico e gostaríame que xa que tes o meu email no blog que fago, escribíras por él el envíandome o teu.
Un bico agarimoso

Mar dijo...

El otro dia escuche un comentario que no paso desapercibido para mi:

"La crisis es necesaria y deberia de durar bastante tiempo, la gente se ha vuelto egoista y con esto aprenderan a ser mas humildes, aprenderan a vivir"...

Ahí queda que cada cual lo interprete como quiera.

Besitossssssssssss

Markesa Merteuil dijo...

Enlil, non sei ós demais, pero a mín encantoume lerte. De feito, ata considero que che faltou unha explicación máis acerca de por que non votas, porque supoño que os teus motivos, de peso, terás. Dende logo, dubido que sexa por pasotismo. Máis ben pensaría que é unha forma de protesta a tanta burocracia e tan pouco feito. A teoría de que se non votas non podes protestar paréceme ben simplista e coartante, xa que non votar xa é, de por si, un modo de expresión. Deberían ver que falla para que a morte da ilusións da cidadanía se sucedera. Con respecto a estas cuestións, de todos modos, habitualmente non teño máis que detractores e é por iso que non me extenderei máis, xa que a grande protagonista neste momento é a crise que non naceu dun día para outro. Por certo, quitáronlle valor, e trabucáronse; dicían que os datos eran alarmista, e quedaron cortos... ¿Demasiada pachorra á hora de atallar o que estamos vendo vir, ou simple cegazón? O que está claro, como dis, é que os parches non solucionarán nada. Só agocharán ata que a situación estoupe de novo e aínda con maior virulencia, penso.

Na resposta a Enil tamén hai alusións ó que comenta Albino. Os parches non serven, as excusas tampouco e os ocultamentos son a manifestación evidente dunha falta de respecto á cidadanía que é vergonzante. En lugar de tirarse os trastos á cabeza e xustificar a falta de solucións reais aplicadas, faise urxente o inicio dun traballo común consensuado e razonado. Non valen os experimentos, non nos podemos permitir máis erros, e, por suposto, non deberíamos consentirlles nin un só "y tú más" para xustificar a súa deixadez.

Supongo, Mar, que el que hizo ese comentario no tiene hijos a los que no puede alimentar como en conciencia cree que debe alimentar. No tiene hijos a los que les queda la ropa y el calzado pequeños, pero carece de fondos para comprarles ni un par de zapatos. El comentario, me parece que se basa en el desconocimiento de lo que muchos padecen. Ahora se ha agudizado, ahora la crisis afecta a más gente, pero dudo mucho de que antes la situación fuese, para el grueso de la población, como la describe ese comentarista. Hace mucho tiempo que la gente se limita a sobrevivir. Pero, bueno, es bonito eso de soñar con que la crisis nos va a traer enseñanzas... Yo, la verdad, lo único que veo es desgracias y desesperación, y que la situación va in crescendo, y no se le pone freno. Sólo mentiras. Habrá que aprender a vivir al raso, puesto que al paso que vamos hasta los puentes estarán masificados. Las cifras de parados siempre fueron irreales. Con lo cual, teniendo en cuenta que las que se manejaban eran muy inferiores a las reales, ¿en qué cifra estamos realmente en la actualidad? No se puede sobrevivir de subsidios y caridades. Eso no ayuda a curar en humildad a nadie, ni enseña a vivir.

Anónimo dijo...

Despois de ler o teu texto ocórreseme algo que engadir: as xeracións que agora deberan saltar ao mercado laboral... ¿qué farán? Non queda outra que irse ao extranxeiro. Ou vivir cos pais ata os 50 en vez de ata os 30. Confío en que a situación de crise desapareza canto antes, pero tal e como está o panorama... Non entendo por qué España lidera a tasa de paro e o Ibex se atopa na cola de Europa... como dis ti, ¿falta de previsión? ¿demasiada confianza? ¿un goberno pouco intelixente?

Chousa da Alcandra dijo...

Iamos correndo como unha bola de neve por unha costa abaixo e, simplemente, chegou un chisquiño de calor e...zás!, desfíxose o castelo de naipes!.

Pero, xa o veredes, volverán as oscuras anduriñas, da tua solaina os seus niños a colgar...Ainda que sexan outras diferentes. Volverán. Xa veredes como sí.

Ainda que xa viches o do sorteo das fins de semana en 6 Casas Rurais de Galicia, quería convidarte ex-profeso a que participes. Anímate!Bicos esperanzados

Markesa Merteuil dijo...

Avelaíña, moitos dos que se foron da casa ós trinta agora tiveron que voltar. Pero o curioso do asunto é que a maioría fíxoo antes do recoñecemento da crise.

Chousa, gustoume o da bola de neve. Sabes o que me inquieta? Que, si, que volverán, pero non tomarán nota para evitar os erros que nos levaron á situación de agora.

Thiago dijo...

Bueno, desde luego has hecho un análisis total y certero, cari. Da miedo cada vez que dicen que ya se ve la luz al final del tunel. Lo peor de todo es que la puta crisis la pagaremos los mismos, y cuando acabe todo este jaleo los ricos tendrán mas pues compraran todo lo que queda a bajo precio...

en fin, muy fuerte todo. Bezos

~PakKaramu~ dijo...
Este comentario ha sido eliminado por un administrador del blog.
Unknown dijo...



Está na necesidade dun préstamo? Está vostede en calquera estrés financeiro e precisa de un préstamo para resolver os seus problemas ?? A súa axuda é finalmente aquí como nós estamos ofrecendo préstamos a todos e nun interese barato e accesible de só 2%. Interesado mutuários deben poñerse en contacto connosco por correo electrónico
(guaranteedloanfirm232@outlook.com). estamos certificados e acredores de confianza que dan préstamos para todos. os nosos servizos son rápidos e fiables para que entre en contacto connosco agora para obter o seu préstamo hoxe ..