O malo de espertar ó día a día é que o que onte foi maxia hoxe é só un recordo. Doce lembranza dun luscofusco de música no que en cada rostro só vía complicidades amigas. Noite máxica á que non quixera ter que engadir irrepetible como adxectivo. Doce recordo que se torna agrio a medida que implacablemente se suceden os segundos.
PD: Esta mañá matei á beleza a escobazos*.
* Lo malo de despertar al día a día es que lo que ayer fue magia hoy es sólo recuerdo. Dulce recuerdo de un anochecer de música en la que en cada rostro sólo veía complicidades amigas. Noche mágica a la que no quisiera tener que añadir irrepetible como adjetivo. Dulce recuerdo que se torna agrio a medida que implacablemente se suceden los segundos.
PD: Esta mañana maté a la belleza a escobazos.
5 comentarios:
Dalle una reviravota á túa premisa e di que o que anoite foi lembraza, hoxe é maxia.
Pensa que cada dia que chega ten algo máxico, que é a propia vida. Ao mellor esta é unha conclusión máis propia da miña idade que da túa, porque éu xa estou a xogar a prórroga da miña existencia. Sempre pensei que o extremo da miña estada no mundo remataba aos 80 anos, Como xa os superei, agora todo é agasallo.
Pero no teu caso, eres unha moziña que tes moita vida por diante.
Biquiños
Cualquier recuerdo de un momento bonito, te queda para siempre grabado, y seguro que se repetirá. Un beso
Pois coa escoba non golpees os pensamentos, que non che hai maneira de quitalos así. Déixaos repousar e verás como mañán (ou pasado) forman parte da tua propia sonrisa
Bicos de Antas
cuanta razón!!
Días de música que me alteran el alma...
Publicar un comentario