TRISTURA

Non busco iniciar un debate político. Simplemente quero desafogar, que é o que agora mesmo preciso. Necesí­too como galega, como galega farta de escoitar historias de emigración forzada ante a falta de futuro, de recursos... de boca de tantos e tantos amigos, de familiares, de coñecidos... Por iso escribo na miña lingua nai.

Como galega, que sabe do que moitos sofreron para sacar adiante aos seus, non concibo escoitar da boca doutra galega que non é raro que a masiva chegada de inmigrantes a España leve a certos comportamentos. Non podo escoitala e quedar calada cando di que non ve incongruente que a alguén "se lle vaia a pinza" e golpee a unha nena nun vagón. Que asegure que é unha "reacción natural" ante o "asco" que supón estar rodeada de sudamericanos e africanos.

Afirma tamén que ese acto non ten por que xerar unha revolta social, que a reacción dos medios é desmedida, porque, asegura, non é para tanto. Considera, de feito, que se a pequena agredida fose española non se lle houbera dado tanta difusión ao feito. Curioso, porque, cando se producen outro tipo de delitos se estes non son perpetrados por inmigrantes, tampouco teñen tanta difusión. Aí­nda que tal vez, algo que ela chegou a defender, é que os españolitos non trafican con estupefacientes, non se pelexan á porta das discotecas, non se agreden con armas brancas, non rouban, non violan, non vexan aos nenos... Creo que vivimos en nazóns diferentes, ou que Urnazi é o encargado de contarlle a ela as novas*.

Do que tampouco se da conta é de que ela mesma é emigrante, xa que tivo que marchar da súa cidade natal para traballar noutros puntos do país. Agora, de feito, está vivindo na miña cidade. Tal vez limitando a miña posibillidade de acceder ao posto de traballo que ela ocupa (algo do que ela culpa aos inmigrantes)? Que pasa? Que emigrar dentro das fronteiras patrias non é emigrar? Non se da conta, amais, de que se se censa na súa cidade de acollida para ter os mesmos dereitos que os máis perderá os seus dereitos na súa vila natal? Curiosamente os fillos e netos de galegos emigrados si poden votar en Galiza, pero o que acaba de deixar Galiza para atopar un traballo, e que precisamente será o que está máis "descontento" co sistema que o obrigou a marchar, non terá ese dereito.

Supoño, ademais, que, como galega falará marabillas da poesía de Rosalía. É algo que queda ben nas tertulias de fin de semana. Pero por que non despreciala tamén? Foi unha emigrante.

Por outra banda, e afondando na súa historia particular, esta moza desorientada (afirma ser de esquerdas. Creo que non ten moi claros moitos conceptos) recoñece que na súa familia (como aconteceu con tantas e tantas familias galegas) houbo quen emigrou e acto seguido critica a creación de guetos e pandillitas desas xentes que veñen a España e só se relacionan cos da súa nacionalidade. Non lembra que en calquer parte do mundo hai casas de galegos? Non se da conta de que moitos dos que emigraron a Francia, Alemaña, etcétera, voltaron tras pasar anos nos seus países de acollida e non falan unha palabra (só entenden as indicacións máis usadas na fábrica na que atoparon traballo) do idioma da nazón na que gañaron o pan?

Tampouco parece recordar que Galiza é o que é grazas, en boa medida, aos emigrantes que a finais do século XIX e principios do XX xuntaron todas as súas ilusións nun fato para pasar días e días apretadiños uns contra as esperanzas dos outros nun barco insalubre que os levarí­a a un destino no que se convertirí­an, pouco a pouco, en "invasores" (termo co que ela designa aos emigrantes que agora veñen a España, e que é o que xa fixemos os españolitos varios séculos antes en Latinoamérica).

Non recoñece que existen programas como Galiza para o mundo, que falan dun paraíso e que precisamente por eso moitos desexan vir para vivir esa promesa. Pero, lamentablemente, chegan a unha España na que non achan máis que miseria, unha miseria que non só lles afecta a eles, senón a moitos mozos que, tras obter unha titulación universitaria, ven moi de lonxe a posibilidade de un día chegar a ser mileuristas. Si, nena, os máis nin ulen os mil euros mensuais.

Non se da conta, que pouca memoria histórica para o que nos convén, de que moitos galegos marcharon sen formación e que aí­nda así­, moitos deles, grazas á cooperación dos seus compadres no paí­s de acollida, lograron pouco a pouco xuntar uns cartiños que, con grande xenerosidade, reenviaron ao país para crear escolas. O obxectivo, nestos centros formativos, era lograr que os novos emigrantes saísen de Galiza cunha formación que lles permitise competir de tú a tú cos residentes no país de acollida. Non ocuparon, pois, postos de traballo que poderían haber sido aceptados polos oriundos de dita nazón? Eso é algo do que acusa aos "invasores" de España...

Que pouquiña memoria e que diarrea verbal. O máis asombroso foi, penso, escoitar que os emigrantes están aquí vivindo fantasticamente, e que se non fose así­ non virían máis. Do que non se da conta é de que o ser humano non escarmenta en testa allea, e tampouco entende que moitos minten para non preocupar aos seus, e que aínda que non veñan os seus, estes poden falar con outras xentes e dicir: "Si, fulanito está moi contento". A cantos coñece para facer afirmacións sobre como viven? Non é que o pense, é que mo confirmou, non coñece a ningún. Pero eu si. E aínda que me confirmaron que, no caso dos que eu coñecí­a, realmente non estaban sofrindo unha situación desesperante, de saber o que realmente lles esperaba en España nunca emigrarían. Pero esta presunta votante de supostas esquerdas ten a osadía de suliñar que si están mal que marchen, que ninguén os retén. Con que cartos, me pregunto eu. Porque moitos empeñaron todo canto tiñan e canto posuí­an as súas familias para poder vir a España a buscar un futuro. Non se pode xogar co pan dos fillos e buscar cartos para un novo viaxe implica, en moitas ocasións, ter que xogar.

Pero o seu "razonamento" foi: "Pois, se queren quedar, que queden, pero que non protesten se lles pegamos". Nova confusión: necesitar non é querer e... en serio que a sociedade avanzou tan pouco como para que entendamos que a violencia é xustificable nalgún caso?

Realmente, sinto tristura...


* De feito, chegou a dicir que o estudante de Dereito que morreu dun puñetazo doutro cando mediou nunha pelexa no que o seu agresor estaba violentando a unha moza practicamente non saí­u nos medios de comunicación pensei que, sinceramente, debemos sintonizar canles diferentes. Xa non aspiro a que lea o xornal. Por certo, creo lembrar que eran españolitos e que... no desencadeante habí­a un problema de violencia de xénero, que tampouco lle pareceu preocupar. A muller non merece defensa? Non a vin queixarse de que non se informara sobre se a agredida había interposto algunha denuncia contra o cretino que tiña por parella.